نوع مقاله : مقاله پژوهشی
چکیده
هدف: مقایسه و تعیین اولویت عوامل ارزیابی کیفیت سیستم توسعه استعدادیابی ورزشی در جمهوری اسلامی ایران می‌باشد.
روش‌شناسی: روش پژوهش توصیفی و از نوع مطالعات پیمایشی است که از لحاظ هدف در دستة پژوهش‌های کاربردی قرار می‌گیرد. جامعه آماری پژوهش، شامل مربیان، ورزشکاران، کارشناسان فدراسیون‌ها و هیات‌ها و اساتید متخصص تربیت بدنی بود که به ترتیب83 نفر(04/17%)، 267 نفر (04/58%)، 71 نفر (43/15%) و 39 نفر (47/8%)، در کل460 نفر به عنوان نمونه به پرسشنامه پژوهش پاسخ دادند. ابزار مورد استفاد، پرسشنامه الریک روجر (2010)، بود که کیفیت در سیستم‌های شناسایی و توسعه استعداد را می‌سنجد. پایایی با استفاده از ضریب الفای کرونباخ، 84/0 به دست آمد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها، از آمار توصیفی و استنباطی (میانگین و انحراف استاندراد، آنوا، کولموگروف- اسمیرنوف، آنوا و آزمون رتبه‌ای فریدمن) استفاده شده است.
یافته‌ها: نتایج آزمون آنوا نشان داد که، بین نمونه‌ها منتخب در عامل‌های ساختار، فرایند، و نتایج تفاوت معناداری(05/0>P) ، وجود دارد. همچنین، بر اساس آزمون فریدمن، عامل نتایج دارای بالاترین اولویت در سیستم استعدادیابی ورزشی ایران بود.
نتیجه‌گیری: در مجموع می توان نتیجه گرفت که، ارزیابی سیستم توسعه استعدادیابی به عنوان زیر ساخت ورزش حرفه‌ای و قهرمانی می‌تواند باعث موفقیت ورزش کشور در صحنه‌های جهانی و بین المللی شود.
کلیدواژه‌ها
)