احمد کریم محمد؛ حسین عیدی؛ شیرین زردشتیان؛ همایون عباسی؛ آکو ابراهیم
چکیده
هدف: هدف از این پژوهش ارائه چارچوب و تحلیل همگرایی بین کشورها در حوزه ورزش به صورت موردی برای عراق و ایران بود.روش‌شناسی: روش پژوهش از نوع آمیخته کیفی (تحلیل مضمون) و کمی (توصیفی-تحلیلی) بود. در بخش کیفی نمونه شامل صاحب‌نظران علمی (مدیریت ورزشی دانشگاه‌ها) و صاحب‌نظران اجرایی (سازمان‌های ورزشی ملی) به روش قضاوتی (اشباع نظری) از دو کشور ...
بیشتر
هدف: هدف از این پژوهش ارائه چارچوب و تحلیل همگرایی بین کشورها در حوزه ورزش به صورت موردی برای عراق و ایران بود.روش‌شناسی: روش پژوهش از نوع آمیخته کیفی (تحلیل مضمون) و کمی (توصیفی-تحلیلی) بود. در بخش کیفی نمونه شامل صاحب‌نظران علمی (مدیریت ورزشی دانشگاه‌ها) و صاحب‌نظران اجرایی (سازمان‌های ورزشی ملی) به روش قضاوتی (اشباع نظری) از دو کشور انتخاب شد (16 نفر). در بخش کمی نیز از صاحب‌نظران خبره و مطلع ورزش دو کشور (با تأکید بر تسلط و سابقه بین دو کشور) به روش هدفمند نظر خواهی شد (32 نفر = تعداد قابل کفایت برای تحلیل راهبردی 20 تا 60 نفر). ابزار پژوهش در بخش کیفی شامل مصاحبه نیمه هدایت شده به همراه مطالعه کتابخانه‌ای ساختارمند (25 منبع) بود. در بخش کمی نیز از پرسشنامه مستخرج از بخش کیفی (21 سوال با مقیاس 10 گزینه‌ای) استفاده شد.یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که چارچوب ارزیابی همگرایی بین کشورهای عراق و ایران در حوزه ورزش شامل 58 کد اولیه، 16 مضمون فرعی و 5 مضمون اصلی (سیاسی و ساختاری، اجرایی و رویدادی، اقتصادی و صنعتی، علمی و آموزشی و فرهنگی و اجتماعی ورزش) است. نتایج بخش کمی نشان داد که در سطح منظرهای اصلی؛ بیشترین شکاف مربوط به همگرایی اجرایی و رویدادی ورزشی (77/4) و کمترین شکاف مربوط به همگرایی علمی و آموزشی ورزش (97/3) است.نتیجه‌گیری: مبتنی بر نتایج این پژوهش، بر چارچوب همگرایی بین دو کشور با تاکید بر حوزه ورزش تمرکز شود.
