چکیده
هدف: هدف، بررسی حاضر توصیف و تبیینِ نقش و عملکرد قوای مجریه و مقننه در ورزش ایران از منظرِ ابتکارِ قانون بود. به این منظور، کلیة لوایح و طرح‌های مورد پیشنهاد و قابل دسترسی ادوار قانونگذاری در چهار دهة گذشته، یعنی مجالسِ اول تا دهم، مورد بررسی قرار گرفت.
روش‌شناسی: داده‌های مورد استفاده، ثانویه و عمدتاً از سایتِ مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی استخراج شد و تحلیل داده‌ها از نوعِ توصیفی – تحلیلی بوده است.
یافته‌ها: نتایجِ این بررسی نشان داد که در چهار دهة گذشته، حداقل 33 پیشنهاد برای قانونگذاری در ورزش از سوی قوای مجریه و مقننه وجود داشته است که در حدود 36 درصد از آن پیشنهادها، تبدیل به قانون شده‌اند و به منظورِ تحلیلِ کیفیتِ قانون، دو مورد از طرح‌ها و لوایحی که بیشترین مذاکرات را در دوره‌های قانونگذاری به خود اختصاص داده‌اند؛ یعنی طرح مربوط به تغییر ساختار سازمان ورزش و لایحه تأسیس باشگاه‌های ورزشی توسط مردم با نظارت دولت مورد بحث قرار گرفته‌اند.
نتیجه‌گیری: نتایج بیانگر این موضوع بود که قوة مجریه یا به عبارت دیگر دولت‌های مستقر، تحرک کمتری در پیشنهاد قانون در ادوار مورد مطالعه مجلس شورای اسلامی داشته است. با این حال، بر اساس شاخص مطلق (نسبت تبدیل پیشنهادها به قانون) لوایح در فرایند قانونگذاری مسیر موفّق‌تری را نسبت به طرح‌ها طی کرده‌اند و از طرفی، فرآیند خصوصی‌سازی در ورزش و ایجاد وزارت ورزش و جوانان به عنوان دو موضوع اصلی به ترتیب در مجلس سوم و هشتم شورای اسلامی به شکل قانون اعمال گردید.
کلیدواژه‌ها
)