چکیده
مقدمه: هدف این پژوهش طراحی الگوی توسعه حقوقی ورزش ایران بود.
روش‌شناسی: پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی، از حیث ماهیت توصیفی- همبستگی است. جامعه آماری پژوهش کلیه خبرگان حقوق ورزشی شامل اساتید دانشگاه، متخصصان و کارشناسان حقوقی، مدیران سازمان‌های ورزشی اجرایی و دولتی، رؤسای کمیته انضباطی، رؤسای دادگاه عمومی و تمام کسانی تشکیل می‌دادند که در زمینه پژوهش‌های حقوق ورزشی فعالیت داشتند. نمونه آماری با استفاده از روش گلوله برفی انتخاب شدند (220 نفر). جهت جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه محقق ساخته استفاده شد و روایی صوری پرسشنامه توسط صاحب‌نظران (9 نفر)، تائید شد. همچنین پایایی آن با استفاده از آزمون آلفای کرونباخ (0/91) و پایایی ترکیبی محاسبه شد. جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها و بررسی برازش مدل از مدل‌سازی معادلات ساختاری در نرم‌افزار PLS3-SPSS24 استفاده شده است.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که ابعاد آموزش و توانمندسازی حقوقی در ورزش (677/0)، امور علمی و پژوهش حقوقی در ورزش (438/0)، فرهنگ حقوقی در ورزش (415/0) و نظارت و بازرسی حقوقی در ورزش (192/0) دارای اثر معنی‌داری بر توسعه حقوقی در ورزش بودند.
نتیجه‌گیری: ببه طور کلی، بر اساس یافته‌های پژوهش می‌توان گفت که توجه به عوامل آموزشی- علمی، سیستم اجرایی حقوقی، فرهنگ‌سازی و توانمندسازی نیروی متخصص انسانی می‌تواند به پیامدهای مطلوب توسعه‌ای حقوقی در ورزش بیانجامد.
کلیدواژه‌ها
)